باز هم یک تولد بی موقع!

واقعا الان هم وقت به دنیا آمدن بود؟ درست وسط امتحانات... البته هنوز چند روزی باقی مانده ولی اولین کادوی تولدم را هفته ی پیش دریافت کردم و اولین پیام تبریک را هم امروز. اس ام اس می دهد که: "تولدت مبارک... من اولین نفری بودم که تبریک گفتما!" من هم جواب می دهم:" ممنون. زوده واسه تبریک ولی به جاش در شرایطی که بقیه به علت ضیق وقت مجبورن کادوهاشونو حساب به حساب کنن تو وقت داری که واسم پستش کنی!" و بعد هم خودم به خودم جواب می دهم که: شتر در خواب بیند پنبه دانه! خلاصه این که تولد بی موقعیست... همیشه بی موقع بوده. از همان 7 سالگی! پست قبلی راجع به وسائل خانه بود که یکی یکی افقی می شوند این یکی مربوط به هم خانه ام است که بنده ی خدا دیشب از گوش درد نتوانست بخوابد. امیدوارم کاندیدای بعدی من نباشم. هر چند که معمولا این مدل دوا درمان ها برای من در تعطیلی هایی رخ می دهد که قرار است به شادی بگذرد! به دنبال تغییر، موهای قهوه ایم را دوباره مشکی می کنم و به این فکر می کنم که چه قدر خوب است آدم شبیه خودش باشد! و باز هم شبیه قدیم ترهای خودم اوقات استراحت را در اینترنت و وب گردی می گذرانم و بسیاری از همکلاسی های عزیزی که چندی است بحمدالله از زیارتشان محرومم را در فیس بوک ملاقات می کنم! آقای همکلاسی به شوخی می گوید که شما که در طول ترم خوانده اید و هی می خواهد متلک بگوید که خودم دست پیش را می گیرم: "آره من فقط قراره شب امتحان یه مرور کلی داشته باشم. فقط تو فرجه یکم حوصلم سر می ره که خدا رو شکر اینترنت و فیلم و ... هست!" و این طوری مثلا می خواهم فضای صحبت را عوض کنم. هر چند خودم که دوباره برای خودم می خوانم تعجب می کنم از جوابی که نوشتم:"این جمله فقط یه هاپ هاپ تهش کم داره!" و از این فکر با صدای بلند می خندم...  خودم کاملا به این امر واقفم که الان حداکثر پتانسیل را برای گرفتن یقه ی هر کسی که سر راهم سبز شود را دارم. یکی منو نجات بده!