این دود سیه فام که از بام وطن خاست، از ماست که بر ماست...
فاجعه پشت فاجعه... سقوط هواپیما، تصادف قطار، آلودگی هوا، زنده در آتش سوختن کودکان کار و ... و ... مانده ام این احساس تکلیف بی پایه برخی افراد برای اشغال پست های مدیریتی و به هم ریختن نظم و نسق شهرها و کشور ریشه در کجا دارد؟! شهید چمران می گوید:"تعهد بر تخصص قطعا برتری دارد" اما آدم متعهدی که برغم بی کفایتی و ناکارآمدی احساس وظیفه می کند و پستی را می پذیرد قطعا بی تقواست!
برایم جای سوال است. چرا در این مملکت هیچ چیز جای خودش نیست؟! چرا شهردار شهری که جمعیتش از بسیاری از کشورهای منطقه بیشتر است باید گوشه چشمی به پاستور داشته باشد و تمام هم و غمش بیلبوردهای سیاسی برای کوبیدن برجام باشد؟ خب این ها نتیجه اش می شود این که پایتخت هلیکوپتر آتشنشانی ندارد و در قرن 21 نهایت امکانات کشوری برای عملیات اطفا حریق، آن هم آتشی به آن عظمت، چیزی در حد شلنگ است! نمی دانم عمق فاجعه را متوجه می شوید یا نه؟! مثل این است که بخواهید با قاشق تونل بکنید! حالا شهردار هر چقدر می خواهد بیاید با حضور نمایشی اش مدیریت بحران کند آن هم در حالی که گند بحران مدیریت در همه زمینه ها در آمده! نه برادر من! این ها نوشدارو پس از مرگ سهراب است...
در حقیقت در این مملکت مهم نیست که نردبان آتش نشانی کوتاه است و به طبقات بالا نمی رسد. مهم نیست که چطور بودجه ها و سرمایه های این کشور به فای فنا می رود. این که شایسته سالاری و مدیریت و تخصص در این کشور محلی از اعراب ندارد هم مهم نیست... همین که ما نیروهای انقلابی داریم که هر از گاهی از فتنه اعلام برائت می کنند کافی است. عوضش امنیت داریم! نمی گویم امنیت مرزها چیز کمی است. ولی امنیت جانی در داخل مرزها چه می شود؟ اصلا می دانید چیست؟ به نظر من ما اصلا نیاز نداریم کسی از بیرون بهمان حمله کند. همین طور ولمان کنند خودمان از بین می رویم و می میریم و از هم می پاشیم...
به هر حال ساختمان معروف پلاسکو فرو ریخت وهمراه با آن دلهایمان هم... و نه تنها پلاسکو که همه چیز در این مملکت فرو ریخت. آنجا که مردم همیشه حاضر در صحنه راه نمی دادند که ماشین آتش نشانی و آمبولانس رد شود. آنجا که یک عده داشتند در آن شرایط سلفی می گرفتند... آنجا که مرگ امدادگر عادی شد...
هیچ اشکالی ندارد فیلم بگیرید.
فیلم بگیرید که دیگر برای آیندگانمان علامت سوال نباشد که چرا به اینجا رسیدیم...
ننگ بر شما