گلدون

می گوید:"خیلی کار دارم ولی انقدر خسته ام که نمی تونم بلند شم به هیچ کدوم برسم!"

- "امروز که جمعه است. چه کار واجبی داری؟"

- "می خوام بگم دستگاه بیارن آجرها و کف حیاطو ساب بدن که نو بشه... بعدم به دیوار حیاط گلدون بزنم."

خنده ام می گیرد. از آن خنده های ریز به معنای ذوق... و تایپ می کنم:

- "دیوونه ای؟ ما که الان تو اون خونه زندگی نمی کنیم. چه عجله ایه؟"

و اما خودم می دانم عجله نیست! کم طاقتی است... یا شاید یک مدل ذوق پنهانی! مثل آن روزی که آمد گفت می خواهد دور آینه دستشویی را نور مخفی بگذارد و ذوقش را کردیم.

دفتر ذهنم را ورق می زنم. ذهنم می رود به روزهای دور. یاد آن روزی که ازش پرسیدم :"دقیقا کی فهمیدی عاشق شدی؟" یک لحظه به دورترها نگاه می کند، لبخند می زند و چال گونه اش برایم دلربایی می کند. این یعنی دارد عمیقا فکر می کند! بعد نگاه می کند توی چشم هایم و می گوید: "همون روزی که برای اولین بار بوسیدمت! وقتی تو راه برگشت به خونه دستم از شیشه ماشین بیرون بود و رو ابرا سیر می کردم. تو همون حالت سرخوشی و پرواز یه لحظه از این کشف جا خوردم. به خودم گفتم: تو عاشق شدی پسر... دخلت اومده!" این را که می گوید یکباره چند صد پروانه شروع می کنند توی دلم بال زدن!...

"خوشا به بخت بلندم که در کنار منی!"

ذهنم باز ورق می خورد. می رود به آن روزی که به مامان گفتم:"می خواد بیاد خواستگاری..." مامان همون طور که سعی می کرد نخندد ولی گوشه لبش می پرید گفت :"خب؟!" و من با بی خیالی شیطنت آمیزی گفتم:"خب نداره دیگه... منو بده برم!" 

نه این که کم دعوا کرده باشیم ولی... همین که طاقت دیدن غصه اش را ندارم بهترین نشانه است که چطور از من دل برده...

 

مگر نه این که می گویند:

"لذتی بالاتر از این نیست که کسی را بیابی که جهان را مثل تو ببیند؛

اینگونه می فهمی که دیوانه نبودی!"