سه سال از آن روز می گذرد!
از بزرگترین روز زندگیم... روزی که اگر می دانستم قرار است کسی را ببینم که بعدها پاره تنم صدایش خواهم کرد حتما از هفته ها پیش تر مقدمات فراهم می کردم... زیباترین آرایشی که بلد بودم را... و قشنگ ترین لباسی که داشتم... و توی مسیر برای هر غریبه و آشنا می خوانم که "آب زنید راه را/هین که نگار می رسد!"
3 سال پیش در سیاه ترین روزهای کرونا سفیدترین اتفاق زندگیم رقم خورد. بعد از بیش از 2 هفته قرار گذاشتیم که برای اولین بار همدیگر را ببینیم. آمدیم از فارنهایت پیتزای استیک خریدیم و از آنجا که به خاطر محدودیت های کرونا هیچ رستورانی اجازه نشستن نمی داد پیتزایمان را آوردیم لب رودخانه... روی نیمکتی نشستیم که بعدها مکان مقدس مراسم سالگرد ملاقاتمان شد... توی تاریکی (که عمدا برای اینکه مردم پارک نیایند و توی خانه هایشان در قرنطینه بمانند) نشستیم... در کورسوی نور یک چراغ از راه دور نشستیم پیتزای استیک خوردیم. به رودخانه تاریک نگاه کردیم و از خودمان گفتیم... و از آرزوهایمان... و من هی با شک و تردید نگاهش کردم و از خودم پرسیدم که "آیا این فرد همان شاهزاده سوار بر اسب سفید است؟"
حالا 3 سال گذشته و ما امشب به رسم هر سال پیتزای استیک می خریم. نیمکت مخصوصمان را پیدا می کنیم و این بار در روشنایی امید، صحبت هایی از جنس "باورت می شه...؟" ها بینمان گل می اندازد... بله! باورم می شود! که تو تمام باور و زندگی من هستی جان دل!
در عاشقانه ترین حالت ابراز...
جایی ما بین:
"تو چه هستی که به جز در تو نگیرم آرام"
و
"من همانم که تویی از همه عالم جانش..."
Happy Anniversary Love
