اینستاگرام؟!

دوست دارم بدانم در این عصر تکنولوژی و سوشیال مدیا زدگی دقیقا مخاطبان وبلاگ چه کسانی هستند؟! برایم خواندن وبلاگ و دستنوشته های کسی که نمی دانی اصلا صلاحیت قلم دست گرفتن دارد یا نه، اعتماد به او و تلاش برای شناختن دنیای درونش همان قدر دور از ذهن و مربوط به گذشته هاست که روزگاری پیاز قرض گرفتن از زن همسایه...! می دانید من همه را امتحان کردم! از تلگرام و واتزاپ و اسکایپ گرفته تا ایسنتاگرام و فیس بوک که بیشتر حالت خاطره نویسی و ثبت خاطرات را دارد... ولی وبلاگ حال و هوای دیگری دارد. مربوط به گذشته های دور و صمیمی... با آداب و دید و بازدید های خاص خودش که خودم مدت هاست دیگر به جا نمی آورم. حالا بعد از تمام ماجراجویی ها و زیر و رو کردن همه این ها حسم به وبلاگ چیزیست شبیه به خانه خود آدم است!

در این میان اینستاگرام بیشتر از همه حالم را به هم زده. این همه اکسپوز و ابراز خود برایم تهوع آور است. آدم های خوشبختِ پرفکتِ همه چیز تمام! با آن رابطه های فوق العاده رمانتیکشان که خصوصی ترین ابراز علاقشان هم باید توی چشم و چال بقیه باشد! مثل این سیر تبریکات تولد و بعد اسکرین شات از آن ها و پاسخشان توی استوری!!! گویی چیزی به نام پی وی کشف نشده... یا ایام خاص مثل روز پدر یا روز مادر که اینستا را شبیه جلسه اولیه مربیان می کرد از بس همه با والدینشان حضور دارند... آن هم در شرایطی که بنده خودم می دانستم بسیاری از این بندگان خدا (پدر و مادرها را عرض می کنم) من جمله والدین خود بنده، حتی نحوه استفاده از گوشی هوشمند را به درستی نمی دانند! شما را نمی دانم ولی از نظر من این رفتارها زیادی fake و فاقد اصالتند. خیلی دلم می خواهد زیر پست هایشان بنویسم بس است لطفا! حالمان را به هم زدید! چقدر شوآف؟! برای نمایش سفرهای لاکچری و غذاهای شیک و پیک و دوستان فوق باحالتان! من اسمش را می گذارم سندرم زندگی های crop شده! یعنی زدودن ضایعاتی که پیام منفی مخابره می کند و ویرایش و روتوش کردن آن بخش نمایش داده شده به طوری که به شکل حال به همزنی فوق العاده به نظر بیاید! نمی دانم متوجه می شوید منظورم چیست یا نه...

این است که تصمیم گرفتم رهایش کنم و رها شدم! باورتان نمی شود. چقدر حس بهتری دارم. به خودم... به زندگی ام که منحصر به فرد است و خب من تصمیماتی گرفته ام. در بعضی جنبه های زندگی پیشرفت کردم و طبیعی است که تمرکزم روی بخش دیگر کمتر شده که این نتیجه طبیعی انتخاب هایم است. من گفتم سندرم زندگی های کراپ شده ولی بعدها اصطلاح علمی تری برای آن پیدا کردم:

FOMO= fear of missing out!

حالا این فومو چی هست؟ فومو در اصل به معنای ترس از جا ماندن است. مثل این که فکر می کنی همه دارند تند و تند در زندگی شان رشد و پیشرفت می کنند و تو از همه این ها جا مانده ای! یا مثلا در جای دیگر دارد به بقیه بیشتر خوش می گذرد یا برنامه هیجان انگیزتری هست که توی نوعی داری از آن جا می مانی و این به شما استرس وارد می کند و اجازه نمی ده از همان امکانات در دسترست برای زندگی بهتر بهره ببری و این دقیقا اتفاقی بود که برای من داشت می افتاد. اینکه همه دوستانم حال دلشان از من بهتر است. زندگی شان از من جالب تر است. از من موفق ترند. روابط طلایی را تجربه می کنند و در کل با حس یک شکست خورده تمام عیار از اینستاگرام برمی گشتم!

خلاصه کلام این که مراقب سلامت روح و روانتان باشید. نگذارید سندرم های جدید آزرده تان کند! روح و روانتان را هر جایی نبرید و هر چیزی به خوردشان ندهید. خیلی از این ها توخالی است. هیچ جا هیچ خبری نیست. بچسبید به زندگیتان و به بهترین شکلی که بلدید کیفش را بکنید...

 

به قول شاعر (مجتبی کاشانی):

شعله روشن این خانه تو باید باشی

هیچکس چون تو نخواهد تابید

چشمه جاری این دشت تو باید باشی

هیچکس چون تو نخواهد جوشید

سرو آزاده این باغ تو باید باشی

هیچکس چون تو نخواهد رویی

 

باز کن پنجره صبح آمده است

در این خانه رخوت بگشا

باز هم منتظری؟!

هیچ کس بر در این خانه نخواهد کوبید

و نمی گوید برخیز که صبح است بهار آمده است

 

خانه خلوت تر از آنست که می پنداری...

سالی که گذشت

سال نو مبارکی ها بدون ذره ای از حال و هوای عید گذشت و برای ما که تو مراکز درمانی کار می کنیم کار حتی سخت تر هم بود. به لطف کرونا این روزها کار کردن در چنین جاهایی یه بدنامی خاصی داره که باعث می شه خودت ترجیح بدی بیرون نری و با کسی مراوده ای نداشته باشی. ولی به هر حال دیر یا زود این نیز بگذرد...

سالی که گذشت برای من سال بسیار پرباری بود. تجربه های عاطفی و کاری بسیار عمیق و پدر مادر داری داشتم! در مورد اولی حوصله ندارم صحبت کنم ولی دومی... و امان از دومی...

نمی دونم اینجا گفتم یا نه ولی خلاصه عملکردم تو سالی که گذشت این بود که داروخانه زدم و در کنارش یه مزایده هم برنده شدم. دنیای جالبیه. فکر می کنم منو از اساس ساختن برای همین کار. یک جایی رو بدید دست من براتون مدیریتش کنم! و این کار رو با تمام وجود و با جون و دل انجامش می دم. تمام وقت سر کارم و در کنار کار داروخانه و کلینیک کار بورس رو هم به طور نیمه حرفه ای دنبال می کنم. فکر می کنم طبیعیه که وقتی برای کارهای دیگه باقی نمونه! هر چند که خودم به این امر واقفم که این زندگی طبیعی نیست!

چند وقت پیش با یکی از دوستام صحبت می کردم. اونم بدتر از من به شدت مشغوله و تمام وقت داره کار می کنه. به من می گفت علت زیاد کار کردنش با من فرق داره. انگیزش از این همه کار کردن در درجه اول پولش نیست! کار می کنه که مشغول باشه. خوب به حرفاش فکر می کنم. حقیقت زشت پشت این سبک زندگی همینه. همه ماهایی که بی نهایت گرفتاریم و خودمونو پشت کوله باری از مشکلات پنهان کردیم... درد همه ما یکیه! و حقیقیت تلخی که خیلی هامون جرات گفتنش را نداریم این چیزیه که الان بهتون می گم: "هم ما داریم فرار می کنیم!" شاید هر کدوممون از یک چیز متفاوت! ولی این مساله کاملا صادقه.

جدیدا به این نتیجه رسیدم که زندگی به طور طبیعی و نرمال یکسری turning point پیش روت می ذاره. یعنی یه سری نقاط کلیدی که طی اون تغییرات اساسی تو زندگی آدم ایجاد می شه. از همون اول که تغییر بزرگ زندگیت راه رفتنه. بعد حرف زدن... مدرسه رفتن... بلوغ... انتخاب رشته... کنکور... دانشگاه... ادامه تحصیل... کار... ازدواج... بچه... البته اینا مثاله. می تونه ترتیبش متفاوت باشه. یا مثلا خیلی ها که دانشگاه نرفتند ولی به هر حال این مراحل با کمی تفاوت تو زندگی همه ما وجود داره. به انتهای هر کدوم از این ها که برسی دیگه به جورایی حوصلت سر رفته. داری آماده می شی واسه مرحله بعد... و من به شخصه از مرحله بعد می ترسم! و برای فرار از اون به شکل افراطی چسبیدم به همون چیزهایی که توشون خوبم و حمایت و تحسین اجتماعی را در کنارش تجربه می کنم. بله من البته که نقص های فراوونی دارم ولی اراده قوی و ریسک پذیری بالایی دارم و از به نتیجه رسیدن پروژه هام و برنامه ریزی ها مداوم لذت می برم. من هر روز برای رفتن به سر کار اشتیاق دارم. برنامه ها و آینده کاریم تو ذهنم روشن و مشخصه. حتی دیگران هم این رو متوجه شدند. من کسیم که از صفر صفر صفر شروع کرد و در انجام تمام این کارها که یک سال اخیر منو به شدت پر کرد حتی از حمایت خانواده ام هم محروم بودم. چرا که در ذهن پدر و مادر من (که البته ایرادی هم نمی شه بهشون گرفت) دختر که ازین کارا نمی کنه! حقیقت اینه که اگه به آنیما و آنیموس وجودی آدم ها بخوایم اشاره کنیم شخصیت و منش من متاسفانه خیلی با هم جنسانم مطابقت نداره! و دروغ چرا؟ حقیقت اینه که شاید من واقعا باید مرد به دنیا میومدم!

اتفاقای خیلی زیادی رو از سر گذروندم. حالا که به یک سال گذشته نگاه می کنم می بینم که برای اعتماد به نفس بالا و شخصیتی که بعد از همه این مسائل به دست آوردم بهای سنگینی پرداخت کردم. شب هایی که با استرس چک و وکیل خوابیدم! استرس همه قرارداد ها... پرسنل... حقوقت و بیمشون... شرکت های دارویی... تهدیدهایی که بخاطر شرکت تو مزایده شنیدم... اون روزی که رفتم انبار دارویی رو تحویل بگیرم و دیدم تا خرخره پرش کردن که هزینه مالی زیادی بهم تحمیل کنند... روزی که زنگ زدم درخواست بازرس کردم و گفتند کسی رو ندارند بفرستند... وقتی زنگ زدم به مافوقشون گفتم اینا کمر بستند منو زمین بزنند. من زیر بار این انبار نمی رم و آخرش حرفمو به کرسی نشوندم تا قدیمی ترهاش که اینجا رو ارث آبا اجدادیشون می دونستند بفهمند که باید این به قول خودشون یه الف بچه رو جدی بگیرند!... نگم براتون... خلاصه خیلی خون دل خوردم. خیلی جاها درست وقتی تمام قدرتم رو جمع کرده بودم که فقط اشکام سرازیر نشه بقیه تو رفتارم اقتدار دیده بودند که این رو مرهون همین تجربیات اخیرم... ولی در نهایت راضیم. از تک تک کارهایی که کردم... از لحظه لحظه زحماتی که کشیدم... ازین که می تونم جلوی آینه بایستم با دست راستم بزنم رو بازوی چپم و با یه لبخند کنج لب به خودم بگم"you did it girl!"

سال شلوغی بود برای من و یک درس خیلی مهم از زندگی گرفتم که شاید گفتنش یه جملست ولی من با بندبند وجودم درکش کردم و اینجا باهاتون به اشتراک می گذارم هر چند خدا می دونه برداشت شما ازش چی باشه... ولی خواهش می کنم به این جمله خیلی جدی فکر کنید و اونم این که: "چیزی که بهاش آرامشت باشه زیادی گرونه!"... نمی ارزه جانم! اگر دنبال هیجان در زندگی هم هستید همون راهی رو برید که سالهاست آزموده شده. بچسبید به همون turning point های نرمال زندگی و بالا و پایین رفتن روزگار رو در اون ها تجربه کنید! نه این که خلاف اون رفتن غیرممکن باشه. فقط متفاوت بودن، تنهایی رو هم به دنبال داره!

در این سال جدید و در آستانه ی 30 سالگی قراره پامو از روی پدال گاز بردارم. قراره یواش تر برونم. بیشتر لذت ببرم و کار کنم برای این که زندگی خوبی داشته باشم و نه برعکس... قراره ورزش کنم... ساز بزنم... سفر برم... و دور و برم رو پر کنم از آدم های خوب و ناب... قراره بالاخره از خر شیطون پیاده شم و برم دنبال همون turning point های معمول...

و همه چیزای قشنگی که زندگی قراره پیش روم بذاره...