از هر دری!

انصافا این روزها صادق هدایت لازم نداریم! از غم و غصه های خودت هم که بگذری پای حرف های هر کسی بنشینی دلیل کافی به تو می دهد برای خودکشی! وبلاگ ها را هم که می خوانی اکثرا در حال و هوای اعتراضند. یک عده هم که منتظرند برای جمعه ی بیست و یک دسامبر که "شاید این جمعه بیایی" ولی این طور که اوضاع دارد پیش می رود فرستاده و سفیر و ... کم است،نعوذ باالله خود خدا باید بیاید پایین مسائل را راست و ریس کند! ولی من خالی از همه ی این ها ساده لوحانه سرم را می کنم توی برف و برایم از همه ی دنیا همین بس که فقط من باشم و او و یک فضای خالی از همه ی جدی ها که لابه لای مسائل علمی خودمان را ولو کنیم روی فرش و کاغذ و قلم ها را پخش کنیم دور و برمان ناگهان از بحث های علمی بکشد به آنجا که به من بگوید: "وقتی کشک بادمجان بشود غذای محبوب تو بدان که کجای دنیا ایستاده ای!" و این بحث کش می آید و می رود به سمت تفسیر رابطه ها که مقتضی سنمان است! و صدایمان آینه می شود. به قول او: تنها که باشی از تک تک ثانیه ها آدمی زاده می شود، همدم، همراه و صبور و تو بی خبر از آنی که تک تک آدم هایی که از ثانیه هایت زاده شده اند تویی... خود تویی در کنار آدمی که جایی دیگر در ثانیه های کسی دیگر زاده می شود... و من لذت می برم از تفسیر زیبایش! و صحه می گذارم که تمام دیگری ها گوشه ای از خود ما هستند در وجود دیگری که ما خودی اش می کنیم...تازه فکمان گرم شده که در گیر و دار همه ی این حرف ها یک جمله بی رحمانه ما را از تمام حال و هوای این افکار خارج می کند: -این حرف ها چه ربطی به امتحان فردا دارد؟! خدایا این زندگی لعنتی من کی قراره شروع بشه؟!