48 کیلومتر تا آرزوهای من
يكشنبه, ۱۵ بهمن ۱۳۹۱، ۰۹:۱۲ ب.ظ
دم دمای صبح هنوز خورشید طلوع نکرده که تابلوی "اصفهان- 25 کیلومتر" را در نور چراغ اتوبوس می بینم... اصفهان قشنگ من... دلم برایش تنگ شده بود. برای رودخانه ی خشکش... برای خش خش برگ های چهارباغ عباسی وقتی بی هدف راه می افتادم و تقریبا همیشه در انتها خودم را در خیابان آمادگاه جلوی کتاب فروشی ها پیدا می کردم...برای تمام آن آموزشگاه های موسیقی و زبان و کنکور که من به علت بعد مسافت نمی توانستم استفاده کنم...برای خیلی چیزایی که خواب شب را از من می گرفت... اصفهان روزی نهایت آرزوهای من بود!
ما در یکی از شهرستان های اطراف اصفهان زندگی می کردیم. تقریبا 50 دقیقه ای راه بود و خیلی از اقوام اصفهان نشین شده بودند ولی پدر و مادرم –علارغم اصرار بیش از اندازه ی من و خواهرم- به نقل مکان و دوری از اقوام نزدیک رضایت نمی دادند و اعتقادشان این بود که هر چه بخواهید همین جا فراهم می کنیم. اوضاع اقتصادی بابا بد نبود و حداقل برای من پیش نیامد که چیزی را بخواهم و برایم نخرد ولی خواسته های من چیزهای دیگری بودند. پر از آرزوهایی بودم که شهر کوچک ما گنجایش برآورده کردنش را نداشت. اولین بار که کوچکی شهر و امکاناتش به چشمم آمد دبستان بودم. وقتی در تیم مینی والیبال مقام اول را کسب کردیم و توجه ها به تیم کوچک ما جلب شد. بعد از تمام آن تمرینات ویژه و کلاس هایی که از طرف فولاد مبارکه ی سپاهان به منظور استعداد یابی برگزار شد، من هم جز انتخاب شده ها بودم ولی به دلیل دوری راه نتوانستم تمرینات را ادامه بدهم. برای من ورزش آن قدرها اهمیت نداشت. می دانستم که تیم های اسم و رسم دار جای زیادی برای افرادی مثل من ندارد. همین که در تیم مدرسه و شهرستان بودم برایم کافی بود. ولی شهر کوچک ما خیلی چیزهای دیگر را از من گرفت... چیزایی که بسیاری از شب های نوجوانی ام را به شب های تاریک و بی ستاره ای تبدیل می کرد که در آن هر شب از استرس عقب افتادن از دنیا و هم سن و سالانم با چشم های خیس می خوابیدم. در یک نبرد نابرابر و دائمی با شرایط بودم... یک مسابقه ی بی انتها که شب و روز نمی شناخت!
عاشق یاد گرفتن بودم و موسیقی و زبان دو تا از بزرگترین تفریحاتم بود. کنسرت های ویولون را که نگاه می کردم قلبم تند تند می زد. آهنگ های انگلیسی را گوش می کردم و با لهجه خودشان از برمی خواندم بی این که کلمه ای از آن را بفهمم. در عالم بچگی تصورم از یک آدم متشخص و درست و حسابی فردی بود که در کنار تحصیلات عالی، موسیقی و زبان بداند! ولی دریغا که در این خراب شده نه کلاس زبان درست و حسابی بود نه کلاس درسی و کنکور و نه کلاس موسیقی و من هم اجازه نداشتم تنهایی سفر کنم حتی اگه فاصله فقط 48 کیلومتر باشد...و این طور شد که من در 48 کیلومتری آرزوهایم زندگی می کردم ...
یک چیز بر من مسلم بود و آن این که من در این شهر کوچیک می پوسیدم. باید کاری می کردم... برای زبان آموزی تا آنجایی که امکانات شهرمان اجازه می داد کلاس رفتم. یک ترم را هم برایم کلاس خصوصی گرفتند و بقیه را به صورت خودآموز پیش رفتم. سال سوم دبیرستان همایشی به زبان انگلیسی در استان برای دانش آموزان برگزار شد که باید راجع به یکسری موضوعات خاص کنفرانس می دادیم و بعد سوالات را پاسخ می گفتیم. وقتی در کمال تعجب رتبه ی سوم را کسب کردم به این باور رسیدم که شاید بتوان بدون این مدل ریخت و پاش ها هم موفق شد! یادم می آید برای ارائه مادرم همراهم آمده بود. سالن تماما پرشده بود. اکثر حضار به جز هیئت داوران، خانواده ی بچه هایی بودند که برای ارائه انتخاب شده بودند. نوبت من که شد اولش همه ساکت بودند اواسطش کم کم صحبت کردن ها شروع شد و در آخر صدا به صدا نمی رسید... البته این امری عادی بود و تقریبا برای همه ارائه دهندگان تکرار می شد ولی من تحملش را نداشتم. کلی زحمت کشیده بودم و حالا استحقاق این را داشتم که به من توجه شود! این کارشان بی احترامی بود و نباید ساکت می نشستم! یکی دوبار تذکر دادم که تغییری حاصل نشد. موقع پرسش و پاسخ اصلا صدای داور رو نمی شنیدم این شد که یکهو دستم را کوبیدم روی میز و با عصبانیت گقتم: I would like to make sure that everyone is listening!
دیدم که داور بهت زده به من نگاه می کند. جمعیت به یکباره ساکت شد. اکثرشان انگلیسی نمی دانستند و فقط متوجه شدند که من دستم را کوبیدم روی میز و با عصبانیت یک چیزهایی گفتم. فهمیدم که سوتی داده ام! و از نگاه های متعجب دریافتم که زیاده روی کرده ام! فقط سعی کردم قیافه ی آرامی به خود بگیرم و بعد با کمی مکث، احمقانه گفتم: please! دیدم که چندتا از داورها خندیدند از لابه لای جمعیت مادرم را دیدم که لبخند می زند... مادر با آن اندک سوادش مسلما متوجه نمی شد که من چه گفتم ولی همین که حس می کردم به من اعتماد دارد و نه نگران است و نه ترسیده و نه سرافکنده از رفتار من... همین برایم بس بود. کنفرانس من که تمام شد مامان محکم تر از همه برایم دست می زد...باقی مسائل چه اهمیتی می توانست داشته باشد؟!
همین که اعتماد پدر و مادرم را داشتم برایم کافی بود. همین که به من اعتماد کردند وقتی گفتم می خواهم پیش دانشگاهی را غیرحضوری بخوانم و به جز یکی دو تا از آزمون های سنجش در هیچ آزمونی شرکت نکردم و مامان که قبولی دانشگاه من این همه برایش مهم بود جلوی هر کسی که راجع به متدهای من درآوردی من اظهار نظر می کرد، پشت من می ایستاد و می گفت: "بگذارید کارش را بکند... رها قبول می شود... من مطمئنم!" آن قدری که بابا و مامان به من ایمان داشتند خودم نداشتم و نه فقط این یکی، در تمام کارهای احمقانه ای که کردم هیچ گاه جلویم را نگرفتند. همه ی خرابکاری ها و شیطنت هایم توی مدرسه... حتی آن روزی که از مدرسه فرار کردم و سه روز اخراج موقت شدم... و همه ی دسته گل های دیگری که به آب دادم... نه این که دعوایم نکنند ولی اعتمادشان از بین نمی رفت. محدودم نمی کردند و هیچ گاه به من القا نمی کردند که دردساز و بی ملاحظه ام! چیزی که خودم خیلی وقتها می دانستم هستم! و حالا همین که بابا به من اعتماد کند که تمام راه شمالی را من پشت فرمان بنشینم... همین که اجازه می دهد یکسری از کارهای مهمش را من انجام دهم... همین که به من اجازه ی نظر داشتن داده می شود... همین که تصمیم های مهم زندگی ام را خودم می گیرم... تازگی ها فهمیده ام اینها خودش کلی مهم است!
دو سه روز پیش که برای تعطیلات بین دو ترم تازه به شهر مادری برگشتم تازه فهمیدم که چقدر به همین شهری که سابقا "خراب شده" خطابش می کردم، ارادت دارم! چقدر خوب که نزدیک اقوام هستیم و هنوز فرهنگمان همان است که هر روز از حال هم باخبر شویم و چقدر اگر آدم خودش بخواهد می تواند! همین که وقتی می رسم بابا ویولونم را می دهد دستم و می گوید: "بزن بابا" و من توی همان اتاق کوچکی که کودکانه هایم را گذرانده ام، ناشیانه آهنگ های ایرانی می زنم و بابا باز آهنگ دیگری طلب می کند، همین برای من کلی بزرگ است. پایم به دنیای ورزش به طور حرفه ای باز نشد ولی همین تیم دانشکده که هر از چند گاهی لقب کاپیتانی اش را به من می دهند هم برای من کفاف می دهد. برد و باختش هم اصلا برایم مهم نیست... از جنگیدن دست برداشته ام و به این نتیجه رسیده ام که یک سری کارها را باید انجام داد چون باید انجام داد!!! و نه به این دلیل که باید پیروز شد! گاهی باید هدف آدم فقط خوش گذراندن باشد!
این ها اما پایان خواسته های من نبود. هنوز هم شب ها از شوق خواسته های جدید و نقشه هایی که برایشان می کشم خواب به چشم هایم نمی آید. انگار تمامی ندارد و رویاها مثل غذا خوردن، مثل نان... برای بقایم ضروری شده اند! و به قول شاعر: کاشکی همواره کسب نان مثل هوا آسان بود...
کاش چشم و دل من سیرتر از این ها بود...
گاه می اندیشم که چه دنیای بزرگی داریم
چه جهان پیراسته ای
ما چه تصویر به هم ریخته ای ساخته ایم از دنیا
در چه زندان عبوسی محبوس شدیم
چه غریبیم در آبادی خویش
و چه سرگردان در شادی و ناشادی خویش
آدمیزاده درختی است که باید خود را بالا بکشد
ببرد ریشه ی خود را تا آب
بی امان سبز شود، سایه دهد
خویش را با خویش نزدیک کند
دگران را با خویش
کاش می شد همه جا می رستیم
کاش می شد همه جا می بودیم
کاش می شد خود را تقسیم کنیم
بین چندین احساس
بین چندین انسان
بین چندین شهر
چندین ملت
گاه می اندیشم که چه موجود بزرگی هستیم
و چه تقدیر حقیری را تسلیم شدیم
کاشکی همواره کسب نان مثل هوا آسان بود
کاش چشم و دل من سیرتر از این ها بود
کاش بیماری با ما کار نداشت
یا طبیبان همه عیسی بودند
... کاش ما اهل طبیعت بودیم
مادرم باران بود
همسرم در خود من می رویید
کودکانم همه از جنس گیاهان بودند
دوستانم همه افرا و صنوبر بودند
طلبم از همه جز عشق نبود
و به جز مهر بدهکار نبودم به کسی
خانه ام هر جا بود کاش در فاصله ای دورتر از بانگ سیاست ها بود
کاش معنای سیاست این بود
که قفس ها را در حبس کنیم
تا نفس ها آزاد شوند
کسی از راه قفس نان نخورد
و کبوتر نفروشد به کسی
کاش می شد خود را تبدیل کنیم
گاه یک لقمه ی نان
گاه یک جرعه ی آب
گاه یک صفحه کتاب
گاه یک تکه حصیر
گاه یک چشمه در آغوش کویر
گاه هر چیز که هر کس کم داشت
کاش من بیشتر از این بودم
کاش من بیشتر از این بودم
با سخاوت تر از این
با طراوت تر از این
آفتابی تر از این
آسمانی تر از این
و تواناتر، عاشق تر، داناتر از این
زندگی رام تر از این ها بود
و به من مهلت و میدان می داد
که شکفتن را تفسیر کنم
گاه می اندیشم که چه دنیای بزرگی داریم
و چه موجود بزرگی هستیم
کاش می شد خود را بالا بکشیم
کاش می شد خود را پیوند زنیم
کاش می شد خود را نقسیم کنیم
کاش می شد خود را تقدیم کنیم
کاش از جنس خدا می بودیم
همه چیز... همه جا می بودیم...
