اخبار پزشکی

دقیقا نمی توانم توضیح بدهم که انگیزه ام از انتخاب چنین موضوعی برای پایان نامه چه بود! هر چند دوستان بسیار به بنده لطف دارند و به شیوایی ابراز کردند : " دیوانه چو دیوانه ببیند خوشش آید!" ولی جدا از این حرف ها واقعا بحث روان برای من جذابیت خاصی دارد. از این رو موضوع پایان نامه ام را بررسی اثرات یک سری از داروهای جدید روی بیماری اسکیزوفرنی یا سایکوز یا همان جنون برداشته ام! احتمالا در ابتدای کار در هفته سه چهار روز باید بروم بیمارستان روان و البته جلسات case study رزیدنت ها را هم تا جایی که زمان اجازه دهد دنبال می کنم. Caseجلسه ی پیش آقایی بود 30 ساله... کارشناس ارشد برق! جالبترین مساله در مورد این بیماری (اسکیزوفرنی) این است که برخلاف دیدعموم، این افراد اغلب ضریب هوشی بالایی دارند.( فیلم ذهن زیبا را که یادتان هست؟) این آقا توهم این را داشت که سلطان موسیقی ایران است و با بزرگان موسیقی ایرانی هم آمد و شد دارد! می گوید که یکی از بزرگترین هنرمندان ایران زمین است و آیندگان یادش را گرامی خواهند داشت! به شدت بد بین است و هر بار که می خواهند دارویی به وی تزریق کنند قیل و قال راه می اندازد که "شما می خواهید به من سم تزریق کنید!می خواهید مرا بکشید!" خلاصه این که مورد جالبی است...جدا از این که در آینه با خودش حرف می زند، وقتی جلوی تلویزیون می نشیند و آدم می نشیند کنارش، همین طور که با هم تخمه می شکنید برایتان توضیح می دهد که بازیگرانی که مشاهده می کنید خویشان و اقوام وی هستند که گریم کرده اند و گهگاهی برایشان دست تکان می دهد و با آنها صحبت می کند و اعتقاد دارد که می تواند افکارش را از همین فاصله به ذهن آنها بفرستد... به هیچ عنوان نمی توانید این افکار را از ذهن این فرد بیرون کنید و به هیچ صراط المستقیمی نمی توان قانعش کرد که اشتباه می کند... خلاصه این که بیمارستان روان هم جذابیت ها و محدودیت های خاص خودش را دارد. یکی از مهم ترین نکات این بیمارستان ها این است که نباید زیاد از لحاظ عاطفی و روانی درگیر بیمارانش شد. البته این امر در همه ی رشته های پزشکی وجود دارد اما بیمارستان روان واقعا فرق دارد! مریض هایش هم فرق دارند. مخصوصا اگر مشکلات اروتیک (احساسات عاشقانه) و سابقه خواستگاری از پرسنل را هم در پرونده داشته باشند! با وجود همه ی این ها می توانید تصور کنید که بسیاری از شخصیت های برجسته تاریخ مبتلا به انواع بیماری های اعصاب و روان بوده اند؟ نمونه اش جان نش ریاضیدان نابغه و برجسته ی آمریکایی و برنده ی جایزه ی نوبل اقتصاد که مبتلا به همین بیماری اسکیزوفرنی بود یا ویلیام چستر یکی از برجسته ترین اعضای دیکشنری آکسفورد یا تام هرل نوازنده ی بزرگ جاز... پسر آلبرت انشتین هم همین طور... این یکی دیگر واقعا عجیب است! باورتان می شود جیم کری یکی از بهترین کمدین های هالیود مبتلا به افسردگی ماژور باشد؟ جالب تر از آن بتهون نوازنده ی معروف است! می گویند بتهون متبلا به نوعی افسردگی به نام مانیک دپرسیو بوده و بسیاری از زیباترین سمفونی هایش را در فاز حاد بیماری اش نوشته. یعنی در فاز افسردگی (که معرف حضورتان هست) و گاها در فاز مانیک که نقطه ی مقابل افسردگی و معادل آن شیدایی است ! ارنست همنیگوی نویسنده ی بزرگ آمریکایی وبرنده ی جایزه ی نوبل ادبیات هم همین طور! چارلز دیکنز هم...! اصلا می گویند یکی از علل مهم نبوغ هنریشان همین درک عمیق احساسات در سطحی بالاتر از یک انسان معمولی است و یا درک ناشناخته هایی که یک انسان سالم از نظر روان درکی از وجود آن ها ندارد ولی یک بیمار مبتلا به جنون یا افسردگی یا دوقطبی یا ... در توهم ها و پرش های ذهنی عمیق آن ها را به عینه لمس می کند! دوستان... دوستان...! بیایید از این اصل استفاده کنیم و دید تازه ای پیدا کنیم!!! اصلا جای نگرانی ندارد. بنده که با طیب خاطر گفته ی دوستان که در پاراگراف اول ذکر کردم- مبنی بر جنون اینجانب- را به گوش جان سپردم. اصلا در همین دیوانگی ها و دیوانه بازی هاست که بسا راه های نو به چشممان می خورد که در عاقلی هامان ندیده ایم! البته یک راه دیگر هم هست و آن این که بیایید به قول یکی از دوستان رسم دوستی را به جا آورید و بنده را پریز بکشید که عنقریب کار دست هممان می دهم. ولی به برکت همین سفره ای که هنوز پهن است بنده اگر در زندگی الگوی بهتری می یافتم هرگز به بیماران بیمارستان روان دل نمی باختم. آقاجان گشتم نبود... پ.ن: به خدا این ها شرو ور نیست. جدی بگیرید!