چرک کف دسته!

 اعصاب خط خطیه این روزای من اونقدر نمود بارزی داره که کسی زیاد جرات نمی کنه دور و برم بپلکه! یعنی هر لحظه یک جرقه ی کوچولو کافیه تا یک انفجار بزرگ رخ بده. دلیلشم والله خیلی دور از ذهن نیست. قبلاتر گفتم که پول ریختم واسه ماشین. قسط دومش هم قرار بود اواسط آبان بدم. حالا بماند که روزی چهارهزارتا فحش به خودم می دم که "تو این هیری ویری ماشین خریدنت چی بود؟" مشکل الان چیز دیگه ایه. اونم این که زنگ زدن که ماشینو زودتر تحویل میدن (علتش فکر می کنم واسه هممون واضحه!) و از اون طرف قسط دومم باید زودتر بدیم!؟ خدایا منو بکش از این زندگی راحت شم. من الان 8 تومن از کجا بیارم بریزم تو حلقوم اینا؟! آقا من اصلا ماشین نمی خوام. پولمو پس بدین!

بعد اتفاق بعدی این که خواهرم اینا تصمیم گرفتن یه چند روزی برن مسافرت دوبی. یه تعارفیم به من کردند که بیا با هم بریم. ما هم جو زده نشستیم با خواهر جان یه حساب دودوتا چهارتا کردیم دیدیم که اگه نخوام خیلی خرید کنم اونجا و ... می تونم باهاشون برم و در نهایت خواهر جان در برابر چشمان گرد شده ی بنده که با شک و تردید به محاسباتش نگاه می کردم، پاسپورت رو رسما از دست بنده ربود و ضمن گفتن "مگه آدم چقدر وقت واسه خوش گذروندن داره؟" از مقابل چشمان پر از تردید بنده محو شد و پاسپورتو برد واسه ویزا. حقیقتش قرارم نبود ویزا اینقدر زود بیاد! ما هم می خواستیم صبر کنیم هوا یکم خنک شه که یهو خواهری اینا تصمیمشون عوض شد تصمیم گرفتن آخر این هفته برن... یعنی همین 5 شنبه که میاد... فردا نه... پس فردا!!! بعد مبادا فکر کنید من یه ذره خوشحال باشم. مخصوصا وقتی خواهر جان فرمودند که دیگه حداقل 300 دلار که باید همرات باشه! اونوقت 300 دلار می شه چقدر؟ بله! یعنی این 1 تومنی که من امروز دادم که واسم دلار بخرن پول نبود، گوشه ای از وجودم بود که جدا شد! بعد نمی دونم چرا همش عصبانی و ناراحتم و فکر می کنم پول ندارم و زود زود اعصابم خط خطی می شه و تازه هر ماه کلی قسطم باید بدم و تازه فهمیدم که قسطای کمک هزینه ی دانشگاهم از این ماه شروع می شه. پول معلم خصوصی فرانسمم ندادم هنوز و نهایتا تا اواسط مهر باید تصویه کنم. 2 تومنم به یه بنده خدایی قرض دادم که به هیچ عنوان روم نمی شه الان ازش پس بگیرم و خلاصه این که به معنای واقعی شیشم گرو هشتمه و همش تصور می کنم که از مسافرت که انشاالله صحیح و سالم برگشتیم هیچ بعید نیست که همون جا تو فرودگاه ماموران زحمتکش نیروی انتظامی بنده رو دستبند به دست اسکورت کنند.

اون ماشینم که حالا حالاها قصد ندارم طرف نمایندگیش آفتابی بشم. چون اگه بخوام به همش با هم فکر کنم دیگه رسما قاطی می کنم.

حالا همه  اینا که تا الان گفتم یه طرف. این رنگ موهامم که رسما بنده رو به "حنا دختری در مزرعه " تبدیل کرده یه طرف. یعنی از قبل که رنگش یه خرده نارنجی شده بود ولی بعد از این که موهامو کراتینه کردم دیگه رسما تبدیل به یک عدد هویج شدم و البته به دلیل مسائل هورمونی الان نمی تونم رنگ موهامو عوض کنم. مساله ی بعدی اینکه از اون شبی که موهای خواهرمو اتو کشیدم یک نقطه در منتها علیه جنوب شرقی کتف چپم درد می کنه. جون من فهمیدین کجا رو می گم؟ خب اگه متوجه شدین بین خودمون بمونه ولی اونجا الان نقطه ضعف منه! دردشم به حدیه که اگه دستمو یهویی بیارم بالا یه تیر کشنده می کشه. بنا به دلایل کاملا نامعلومیم تو این چند روز هی ضرورتی ایجاد می شه که من دست چپمو یهویی بیارم بالا! خیلی هم حساس شدم در حدی که دیشب سر یه مساله ی خیلی خیلی الکی قبل خواب کلی گریه کردم. ( اگه داستان و فیلمایی که داستان غم انگیز دارن و من از همون اول تا آخرش مثل ابر بهار اشک می ریزم رو بذاریم کنار، آخرین باری که سر یه مساله ی واقعی گریه کردم مربوط به چند سال پیش می شه. اینو گفتم که بگم چقدر اوضاع احوال روحیم خرابه.)

راستش من از این که پول ندارم ناراحت هستم ولی ناراحتی بزرگترم چیز دیگه ایه. من مطمئنم با این روحیه و اخلاقیاتی که دارم هرگز پولدار نخواهم شد. اصلا پول دستم میاد یه جوارایی دچار اختلالات مانیک می شم. دست و دلباز... خوشگذرون... و علنا مثل ریگ پول خرج می کنم. برنامه مسافرت می چینم. کنسرت می رم. خرجای خرکی می کنم. خیلیم خوش می گذره و خوبه فقط یه مشکل کوچیکی که این سبک زندگی داره اینه که به قول شاعر "وای اگر از پس امروز بود فردایی...!" خلاصه اینکه علارغم آموزش های عظیم مادر جان بنده به هیچ عنوان عادت به پس انداز کردن ندارم و واسه تا قرون آخر پولم برنامه ریزی می کنم و حتی علاقه به طلا جواهرم ندارم که حداقل تو شرایطی مثل الان بدونم یه کورسوی امیدی هست.

پ.ن: این متن دیروز نوشته شده.

بعدا نوشت» رمز پست بعدی رو هر کسی خواست بگه واسش بفرستم.