یک 24 ساعت

شب است و توی تاکسی هستم. دختر عمو زنگ می زند و بعد از سلام و احوال پرسی ها:"مریمو که می شناسی؟" می پرسم:" نه... کی هست؟"، -"زن فلانی..." –" آها... نه نمی شناسم ولی با شوهرش و برادرش دوستم. چطور؟"

این را که می گویم راننده از توی آینه یک نگاه بدی به من می اندازد و دختر خاله برمی گردد از صندلی جلو چشم غره می رود. خنده ام می گیرد. احساس می کنم جو سنگین است و هر آن ممکن است یکی داد بزند"مگر خودت برادر و پدر نداری؟" ((((: خدا رو شکر می کنم که زود رسیدیم و سریع پیاده می شوم.

FYI: مریم دوست دختر عمویم است و شوهرش مسئول پشتیبانی نرم افزار دارویی است که در داروخانه استفاده می کنیم و تمام وقتی که توی داروخانه است داریم سر این سیستم جدیدشان یا با هم کل کل می کنیم یا دعوا! برادرش هم مسئول کارگزینی بیمارستان است و بنده هر وقت برای برگه پاس یا مرخصی می روم اتاقش یک نیم ساعتی می نشینم گپی بزنیم و چای بخوریم و برای هم کتاب الکترونیک بفرستیم. پدرش هم که مسئول امور عمومی است و تقریبا همه کاره ی شبکه...

حالا برادر مریم مرا جهت امر خیر به دوستش معرفی کرده. خواهرش به دختر عمویم گفته عکس مرا برایشان بفرستد و دختر عمو زنگ زده بود اجازه بگیرد و ما هم گفتیم هرگز!

این ها همه مربوط به دیشب بود. امروز هم صبح تا ظهر شبکه بودم. سر ظهری هم از این خراب شده رفتم آن یکی خراب شده! (کلا این روزها خیلی به محل های کاری ام ارادت دارم!) ناهارم را توی همان خراب شده دوم خوردم و لحظه شماری می کردم 8 شود بروم خانه. شامم را سر ساعت 8:30 می خورم و جواب سوال های سر میز را از فرط خستگی با حرکت سر آن هم فقط در دو جهت بالا و پایین می دهم. شامم که تمام می شود همان طور که سرم را کج گرفته ام می گویم "خدایا شکرت بالاخره سیر شدم..." و بعد ساده لوحانه و با نوعی شادی کودکانه با صدای خجالتی آرامی به بقیه می گویم "بخوابیم دیگه؟" و مامان و بابا و یلدا می زنند زیر خنده...

باز طبق روال توی تختم دراز می کشم و net surfing می کنم. با آیدای عزیزم چت می کنم. راجع به فلانی می پرسد. می گویم:"دکش کردم." می گوید:"قربون اخلاق سگت بشم" می گویم:"پرورده مکتبتونیم استاد!" و مثل همیشه حرف می زنیم و غر می زنیم و در ذکر مصائب زندگی حیوانی-هر چه می خواهید اسمش را بگذارید ولی قدر مسلم آنکه انسانی نیست!- که برای خودمان ساخته ایم می گوید:" اصولا خاک بر سرمون"... می گردم بزرگترین استیکر لایکی که می توانم برایش می فرستم...

خیر سرمان قرار است بخوابیم که باز برادر مریم پیام می دهد که "اجازه بده شمارتو بدم مادرش بهت زنگ بزنه." نمی دانم منی که تکلیفم برایم مشخص است چرا می گویم "باشه اشکالی نداره..." تنها چیزی که توقع ندارم هم این که مادرش تندی زنگ بزند! اولش کمی دودلم که جواب بدهم یا نه ولی در نهایت جواب می دهم. کمی از اوضاع زندگیشان تعریف می کند و بعد سوال ها شروع می شود. اولین سوالی که می پرسد:"شما نماز و روزتو انجام می دی؟" یک زنگ خطری توی گوشم صدا می کند. از پاسخ دادن طفره می روم و بحث را می کشم به آنجا که ببخشید من ازدواج های سنتی رو نمی پسندم و... بعد هم می گویم "اجازه بدید راجع به مسائل شخصی با خود پسرتون صحبت کنم." ولی چیزی که اصلا توقع ندارم این است که بگوید"چشم الان گوشی رو می دم بهش!" متعجب می شوم و خنده ام می گیرد در نهایت می گویم "باشه از نظر من مشکلی نداره..." خلاصه این که نیم ساعتی هم با شازده که طفل معصوم صدایش هم کمی می لرزید صحبت کردم و همان طور که حدس می زدم خیییییییلی مذهبی بودند. من هم راست و حسینی هر چه که بود از خودم و خانواده ام را شرح دادم و بعد هم که دیدم طرف در محظور گیر کرده گفتم:"فکر می کنم بد نباشه شما هم یکم راجع به این تفاوت ها بیشتر فکر کنید و بعد تصمیم بگیرید." که ایشان هم استقبال کرد. خداحافظی کردیم و تمام...

بعد هم می روم و برای مامان تعریف می کنم. مامان هم طبق روال همیشه بنده را دعوا می کند که "زرتی گفتی نه؟؟؟!!!" می گویم :"نه مامان جان... زرتی نگفتم! خودش منصرف شد!" می گوید "با این چیزهایی که تو گفتی باید هم می شد! حالا اگه طرف واقعا آدم خوبی باشه، نمی میری که بخاطرش یک لچک بندازی سرت!" و باز بحث و جدل ها شروع می شود. می گویم "چرا می میرم!" و بعد سعی می کنم برای مامان جا بیندازم که از دیدگاه این ها علی و دانیال و پسر دایی/عمو/عمه ها نامحرمند! یعنی من باید از شوهر خواهرم و احتمالا برادر شوهرهای آینده رو بگیرم! وقتی می گوید خیلی مقید است یعنی دور از ذهن نخواهد بود که صبح ها بنده را برای نماز صبح بیدار کند... من برای رضایت هیچ کس به چیزی که نیستم تظاهر نمی کنم. پدرش در نیروی هوایی ارتش است. فکر کن چنین شخصیتی با بابا یک بحث ساده سیاسی بکند! این ها همه اشکال است و در چیزی کمتر از 20 دقیقه مشخص شد...

ولی در کل مامان معتقد است این طورها که من فکر می کنم هم نیست و من اشتباه کردم انقدر رک حرف زدم و حالا به بابا می گوییم با بابایش بحث سیاسی نکند. کلا مامان در یک دنیای خیالی عجیب غریبی زندگی می کند. به نظر بنده که مسائل عقیدتی خیلی خیلی مهم است و قرار هم نیست کسی نقش بازی کند! نه من، نه بابا و نه خودش... همینیم که هستیم. یک کلامش را هم حاضر نیستم چیزی که نیستم را بگویم. منتی هم به سر کسی نیست. به خودم لطف می کنم. چون بخواهی نخواهی گند دروغ هایی که می گویی درخواهد آمد و بنده هم ارزش خودم را بالاتر از آن می دانم که خودم را با این کارها به کسی قالب کنم! و اصلا مگر این ها کی هستند که ما بخواهیم این طور تورشان کنیم؟

حالا هم عصبانی ام. از دست مامان با این طرز برخوردش و از دست خودم که یک لحظه به کار خودم شک کردم و پشیمان شدم. آخرش هم استرس گرفتم که مبادا این حرف هایی که من به این آقا زدم به گوش پدر مریم برسد و از آنجا درز کند به هسته گزینش که در این صورت فاتحه ام خوانده است... ببینید خدا وکیلی نصف شبی از کجا به کجا رسیدم! کار و خستگی و زندگی کوفتی خودم کم است، هر چند وقت یک بار هم یکی قدم رنجه کرده منورترش می کند...

پ.ن: نصف شبی همین که آپ کردیم زده حاضرین در سایت 8 نفر! یا سایت بیان ما را گرفته یا این که مگر شماها نصف شبی خواب ندارید؟!!!

بعدا نوشت: ضمنا مریم دوست دخترٍ عمویم نیست! مریم دوستِ دختر عمویم است! ;)