اینستاگرام؟!
دوست دارم بدانم در این عصر تکنولوژی و سوشیال مدیا زدگی دقیقا مخاطبان وبلاگ چه کسانی هستند؟! برایم خواندن وبلاگ و دستنوشته های کسی که نمی دانی اصلا صلاحیت قلم دست گرفتن دارد یا نه، اعتماد به او و تلاش برای شناختن دنیای درونش همان قدر دور از ذهن و مربوط به گذشته هاست که روزگاری پیاز قرض گرفتن از زن همسایه...! می دانید من همه را امتحان کردم! از تلگرام و واتزاپ و اسکایپ گرفته تا ایسنتاگرام و فیس بوک که بیشتر حالت خاطره نویسی و ثبت خاطرات را دارد... ولی وبلاگ حال و هوای دیگری دارد. مربوط به گذشته های دور و صمیمی... با آداب و دید و بازدید های خاص خودش که خودم مدت هاست دیگر به جا نمی آورم. حالا بعد از تمام ماجراجویی ها و زیر و رو کردن همه این ها حسم به وبلاگ چیزیست شبیه به خانه خود آدم است!
در این میان اینستاگرام بیشتر از همه حالم را به هم زده. این همه اکسپوز و ابراز خود برایم تهوع آور است. آدم های خوشبختِ پرفکتِ همه چیز تمام! با آن رابطه های فوق العاده رمانتیکشان که خصوصی ترین ابراز علاقشان هم باید توی چشم و چال بقیه باشد! مثل این سیر تبریکات تولد و بعد اسکرین شات از آن ها و پاسخشان توی استوری!!! گویی چیزی به نام پی وی کشف نشده... یا ایام خاص مثل روز پدر یا روز مادر که اینستا را شبیه جلسه اولیه مربیان می کرد از بس همه با والدینشان حضور دارند... آن هم در شرایطی که بنده خودم می دانستم بسیاری از این بندگان خدا (پدر و مادرها را عرض می کنم) من جمله والدین خود بنده، حتی نحوه استفاده از گوشی هوشمند را به درستی نمی دانند! شما را نمی دانم ولی از نظر من این رفتارها زیادی fake و فاقد اصالتند. خیلی دلم می خواهد زیر پست هایشان بنویسم بس است لطفا! حالمان را به هم زدید! چقدر شوآف؟! برای نمایش سفرهای لاکچری و غذاهای شیک و پیک و دوستان فوق باحالتان! من اسمش را می گذارم سندرم زندگی های crop شده! یعنی زدودن ضایعاتی که پیام منفی مخابره می کند و ویرایش و روتوش کردن آن بخش نمایش داده شده به طوری که به شکل حال به همزنی فوق العاده به نظر بیاید! نمی دانم متوجه می شوید منظورم چیست یا نه...
این است که تصمیم گرفتم رهایش کنم و رها شدم! باورتان نمی شود. چقدر حس بهتری دارم. به خودم... به زندگی ام که منحصر به فرد است و خب من تصمیماتی گرفته ام. در بعضی جنبه های زندگی پیشرفت کردم و طبیعی است که تمرکزم روی بخش دیگر کمتر شده که این نتیجه طبیعی انتخاب هایم است. من گفتم سندرم زندگی های کراپ شده ولی بعدها اصطلاح علمی تری برای آن پیدا کردم:
FOMO= fear of missing out!
حالا این فومو چی هست؟ فومو در اصل به معنای ترس از جا ماندن است. مثل این که فکر می کنی همه دارند تند و تند در زندگی شان رشد و پیشرفت می کنند و تو از همه این ها جا مانده ای! یا مثلا در جای دیگر دارد به بقیه بیشتر خوش می گذرد یا برنامه هیجان انگیزتری هست که توی نوعی داری از آن جا می مانی و این به شما استرس وارد می کند و اجازه نمی ده از همان امکانات در دسترست برای زندگی بهتر بهره ببری و این دقیقا اتفاقی بود که برای من داشت می افتاد. اینکه همه دوستانم حال دلشان از من بهتر است. زندگی شان از من جالب تر است. از من موفق ترند. روابط طلایی را تجربه می کنند و در کل با حس یک شکست خورده تمام عیار از اینستاگرام برمی گشتم!
خلاصه کلام این که مراقب سلامت روح و روانتان باشید. نگذارید سندرم های جدید آزرده تان کند! روح و روانتان را هر جایی نبرید و هر چیزی به خوردشان ندهید. خیلی از این ها توخالی است. هیچ جا هیچ خبری نیست. بچسبید به زندگیتان و به بهترین شکلی که بلدید کیفش را بکنید...
به قول شاعر (مجتبی کاشانی):
شعله روشن این خانه تو باید باشی
هیچکس چون تو نخواهد تابید
چشمه جاری این دشت تو باید باشی
هیچکس چون تو نخواهد جوشید
سرو آزاده این باغ تو باید باشی
هیچکس چون تو نخواهد رویی
باز کن پنجره صبح آمده است
در این خانه رخوت بگشا
باز هم منتظری؟!
هیچ کس بر در این خانه نخواهد کوبید
و نمی گوید برخیز که صبح است بهار آمده است
خانه خلوت تر از آنست که می پنداری...
سلام ، بلاگ جالب و پر محتوایی دارین :)
اگر تمایل داشتین از بلاگ عسل تکسو دیدن نمایید .
شاد ، سلامت و موفق باشین :)