لوس
لوسم کرده. آن هم نه کم! خیلی زیاد!
آنقدر که سختم است خودم تنهایی بیایم رستوران... خودم به دست هایم اسپری بزنم... خودم در نوشابه کوکا را برای خودم باز کنم... بدون اینکه اولین لقمه غذا را در دهانم بگذارد غذایم را شروع کنم... و خیلی چیزهای دیگر...
یک زمانی حرف احساسات بود. گونه اش را نوازش می کنم و به او می گویم "ای تو به من از خود من خویش تر" و حالا که بعد از این همه وقت تنها آمده ام بیرون متوجه می شم چقدر این جمله درست است.
او نیمه دیگر من نیست. تمام من است! و مهم نیست که پریروز دیدمش و همین ۳۰ دقیقه پیش با او صحبت کردم... دلم به شدت تنگش است. نمی دانم چگونه یک زمانی زندگیم به تنهایی می گذشت. یک کوله پشتی برمی داشتم برای چند هفته سفر می رفتم. بی قید و بندی... بی تعلق خاطری... بدون دلتنگی... بدون حس نیاز و کمبود... و حالا بسان یک معجزه اسیر شدم و دائم در ذهنم این جمله تکرار می شود:
" من از آن روز که در بند توام آزادم"
حالا حتی نمی دانم چطور باید بدون چشم های خندانش که از بالای ماسک نگاهم می کند سر کنم. چطور بدون در دست گرفتن دست هایش راه بروم و چطور زندگی بی معجزه حضورش بگذرد و جالب تر اینکه نمی خواهم بدانم! هرگز نمی خواهم یادم بیاید چطور می شود بی عشق زندگی کرد!
حالا این ها را که می‌گویم دلیل دوری و دیری نیست ها! گفتم که لوسم کرده... ماجرا از این قرار است که تنها آمده ام رستوران و دلبر شیرین سخنم سردرد داشته و برای اولین بار بعد از یک سال و نیم با من نیامده و من دارم غذای مورد علاقه اش را می خورم و جایش به شدت خالیست...
چه کسی باورش می شد روزی من این ها را بنویسم!
عجب حال و هواییست...
