فاصله
فاصله گرفتن آدم ها از هم دو خط موازی با یک گپ یکباره نیست! دو خط است با یک زاویه یک ذره یک ذره فاصله شان از هم زیاد می شود و یک جایی آنقدر از هم دور می شوند که صد رحمت به همان دو خط موازی! حالا در بزنگاه ها تصمیم ماست که مشخص می کند می خواهیم زاویه را در نقطه صفر ببندیم یا نه.
و این تصمیم ها اساس زندگی ست...
یک خریت خاصی در من بیدار شده که توان بخشیدن هر چیز کوچک و بزرگ را صفر کرده. دودش یک جایی توی چشم خودم خواهد رفت. ولی بخشیدن که اجبار نیست! یک حس است... درونی است. اصلا مگر زور است؟! نبخشید!!! هیچ وقت هیچ کس را در زندگیتان نبخشید مگر اینکه حس صلح و آرامش درونیتان باشد. ادایش را در نیاورید... بازی نکنید... مواد نزنید... آدم بعضی وقتا با نبخشیدن روانش راحت تر است. روانتان را آرام بگذارید و پی فاصله را به جانتان بمالید.
سخت است! به زندگیمان گند نزنیم!
